hafta sonum ve beykoz...

merhaba! bugün yeni bi haftaya başladım . inş herkes için güzel,bereketli,hayırlı bi hafta olur. pzt sendromu denilen şey bende de var malesef . pzt sabahları sanırım bu sebepten sinirli olurum. ne edelim yaşam bize uymuyosa biz yaşama uyalım.
bu bahsi kapatıyorum ve güzel geçen haftasonumdan bahsetmek istiyorum. cuma iş çıkışı hastanede yatmakta olan eniştemi ziyaret edip evime gittim kuzenimle. eniştem çok şükür ki iyi. hasta ziyeretinin neden sünnet olduğunu daha iyi anladım. ne kadar mutlu oluyor hasta .kaç kez gözleri doldu, ne kadar sevindi bizi gördüğüne. bi de hasta duası aldım bundan daha güzel bi mutluluk olabilir mi. enişteciğim , tüm sağlık sorunlarının hallolup, sıhhatine kavuşmanı dilerim.
cmt günü öğleden sonra ise beykoz a gittim komşunun gelini ile. kayınvalidesi ve annem zaten ordaydı. beykoz da bizim çocukluğumuzdan beri ahbabımız , komşumuz , bizim için akrabadan da öte olan mediş teyzem var. beykoz un çok güzel bi köyünde evi var yazları gittiği; bizi de sağolsun misafir ettiği. malesef hala fotoğraf makinem yok bu sebepten resim çekip yayınlayamıyorum. beykoz temiz havası,sakinliği ile benim çok hoşuma gider. tebdil-i mekanda ferahlık vardır ya zaten değişik bi mekana gitmek bile iyi geliyor insana . üstüne bi de yürüyüş, dost muhabbetleri, medişkomun bizim için yaptığı sacda etli ekmek ve mangal sefaları da eklenince değmeyin keyfimize. bunları yaparken medişkoya ettiğim yardım yadsınmamalı:) şalvarımı geçirdim üstüme ve geçtim sacın başına hem çevirdim hem yağladım hem de yedim:) kolay değil tabi. medişkonun arkası bana dönük olduğundan yeme kısmını göremiyordu ki ben dalıp yanına ayran isteyince kızkardeşimden , farketti ve olan oldu. oklavayı elime elime iyi salladı:) çocukken de böyle yaparlardı onların yüzünden onca merakıma rağmen hamur açmayı öğrenememiştim. soğutuyolar beni oklavadan:) hem ocak başındaki her zaman atıştırır onun tadı sıcak çıkıyor. bu arada söylemeden edemiceğim dünyanın en özgür kıyafeti şalvar mı aceba . süper rahat bişey .
beykoz a gidip gelirken yaptığımız vapur sefasını da unutmamam gerekir o bile başlı başına huzur veriyor insana. bu arada medişkomun erkek kardeşi sabri ağbiye,eşi emine ablaya ,çocukları dilek ve bayram a da sonsuz teşekkürlerimi sunarım. sağolsun her gidişimizde onlara misafir olmuşuz gibi ilgi ve alakalarını esirgemiyorlar. cmt akşamı onların balkonunda eşsiz manzara karşısında yaptığımız sohbet de çok zevkliydi. ama bayram sana biraz kızgınım kardeşim:) neden bisikletinin firenini patlattın. firensiz bisiklete binmeye korktuğumu biliyorsun:) bisiklet sefam bu sebepten gerçekleşemedi. bidahaki gelişime lütfen tamir edilmiş göreyim:)
bu güzel beykoz anısını bana yaşattığınız için hepinize teşekkür ederim. gene gelmek ümidi ile...